İncitmeyecek kadar uzak, Üşümeyecek kadar yakın!

Çok eski zamanların dondurucu bir kışı yaşanırken, bütün hayvanlar acımasız soğuktan çok etkilenmiş ve çok büyük kayıplar vermişler. Ama en çok kayıp veren kirpilermiş. Çünkü onların pek çok hayvan gibi kalın kürkleri olmayıp, kendilerini sıcak tutması mümkün olmayan dikenleri varmış. Bu durumdan çok endişe duyan kirpiler, en az zararla kışı geçirebilmek için meclislerini toplamış ve çözüm aramaya başlamışlar. Tartışa tartışa, nihayet gece olunca tüm kirpilerin bir araya toplanmasına ve birbirlerine çok yakın durarak geceyi geçirmelerine karar vermişler.

Böylece kirpiler birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak ve aralarındaki hava akımını önleyerek donmaktan kurtulacaklarmış. İlk geceki deneyimlerinde bunun işe yaradığını görmüşler. Ama daha önce hiç ön göremedikleri bir başka problem çıkmış ortaya. Üşüyen kirpiler birbirlerine fazla yaklaştıklarından kirpiler birbirlerini sivri oklarıyla yaralamışlar. Daha sonraki gece yaralanma korkusundan dolayı kirpiler, bu defa da birbirlerinden uzak durmuşlar ama bu seferde donmaktan kendilerini kurtaramamışlar.

Ne var ki, her gece, bazen uzaklaşarak bazen de yakınlaşarak, deneye yanıla birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak kadar yakın, ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler. Bu değerli öğreti de onların hayatta kalmalarına neden olmuş.

Gerçek şu ki kirpilerden daha uzun görünmez dikenlerimiz var, bunlar bizim hayata karşı savunma mekanizmamız, bazen gerekli,fakat  bazen zararlı..

Çoğumuz kimseleri yaklaştırmıyoruz yanımıza ya da onları sivri dikenlerimizle korkutuyoruz, ya da başkalarının dikenlerinden korkuyor uzak duruyoruz. Dikenlerimiz süzgeçlerimiz olmuş  süzmeden kimseleri sokmuyoruz o dağlar ardındaki özel dünyamıza, sınamadan geçit vermiyoruz.

Ama aslında hayat ve sıcaklık ancak yakınlaşmakla, birlikte hareket etmekle mümkün olabiliyor. Dikenlerimiz ne başkasına ne de kendimize zarar vermemeli hayatın soğuk nefesinde üşümeyecek kadar  birbirimize yakın olmayı bir şekilde öğrenebilmeyiz ..

Doğu Karadeniz – 2011